Jestem ofiarą podwójnego marketingu i dumną posiadaczką jednej marketingowej perełki.
Rzecz będzie o dwóch "kryminałach" i jednej ciekawej historii.
Kiedyś kryminały czytali wszyscy, ale nikt się do tego nie przyznawał, bo to przecież lekkie czytadełka, niewnoszące nic nowego do życia. Gwoli ścisłości, ja czytałam je od zawsze i nigdy się tego nie wstydziłam. Teraz jest tak, że kryminały czytają wszyscy - wciąż ja ;) Czytanie kryminałów stało się modne i z dnia na dzień praktycznie każda książka, z której na stronie n-tej wyskakuje trup z szafy, dumnie okrzyknięta jest przez wydawnictwo kryminałem. Ostatnio właśnie padłam ofiarą takiej akcji - David Hewson "Cmentarz tajemnic". Dawno się tak nie rozczarowałam, po przeczytaniu wszystkich części "Dochodzenia", naprawdę spodziewałam się wartkiej akcji i misternie zbudowanej tajemnicy.Tym bardziej że książka reklamowana była jako książka z dwoma równoległymi wątkami, historycznym i współczesnym. Tymczasem dostajemy dobrze dopracowane tło, którego stworzenie kosztowała autora na pewno mnóstwo pracy, z kiepską i oczywistą intrygą. Nie trzeba być wielkim znawcą, żebym przewidzieć zakończenie książki. W krótkich słowach porównałabym tą książkę do kryminału stworzonego dla ludzi o bardzo słabych nerwach, którzy mogliby się pochwalić w towarzystwie, że oni TEŻ czytają kryminały.
Czytając książkę Hewsona, sam warsztat, gromadzenie różnych historycznych materiałów, budowanie bardzo rozbudowanego tła skojarzył mi się z naszą polską "królową" kryminałów Katarzyną Bonda.Choć trzeba przyznać, że jej książki porównując z "Cmentarzem..." są wybitnym dziełem. Zaraz sobie pomyślicie, że uwzięłam się na biedną kobietę, bo już raz ją skrytykowałam od góry do dołu. Muszę jednak przyznać, że zbudowana wokół niej otoczka marketingowa sprawiła, że postanowiłam dać jej kolejne szanse. Słysząc o tej Bondzie, od razu postanowiłam sobie kupić większość napisanych przez nią książek (jakie szczęście, że "Sprawa Niny Frank" była akurat niedostępna). Po przeczytaniu "Pochłaniacza"naprawdę chciałam jej dać drugą, później trzecią szansę. Zabrałam się za serię z Hubertem Meyrem: "Tylko martwi nie kłamią" i "Florystkę". Książki są zdecydowanie lepsze niż "Pochłaniacz", co jest o tyle smutne, że powstały wcześniej. Nie są tak przegadane, akcja momentami jest naprawdę wartka i pochłania. "Florystkę" oceniam najwyżej, pomimo tego że po pierwszych przeczytanych stronach od razu domyśliłam się, kto jest mordercą. Dla mnie wyznacznikiem dobrego kryminału jest to, że do końca nie potrafię poprawnie obstawić, kto jest mordercą. Nigdy nie zdarzyło mi się od razu domyślić, kto jest mordercą tuż po przedstawieniu jego postaci. Znowu próbuję w myślach, bronić Pani Bondy ( ach, ten marketing kompletnie wypiera mózg) i zastanawiam się, czy nie takie było założenie, a ja się tu głupio cieszę, że wiedziałam od razu, kto zabija;)
Zastanawiacie się pewnie teraz, gdzie ta perełka. Ta perełka to tadaam: Eleanor Catton "Wszystko, co lśni", którą też kupiłam pod wpływem reklamy, tylko że to jest NAPRAWDĘ DOBRA KSIĄŻKA. Przypomina stare poczciwe książki, napisane w dobrym stylu. Opis postaci na początku książki skojarzył mi się z książkami Joanny Chmielewskiej, gdzie postaci było zawsze tak dużo, a ja żeby nie tracić czasu na ciągłe powracanie na początek, robiłam sobie notatki na zakładce - kto jest kim. Wracając do "Wszystko..." mamy w niej tak naprawdę wszystkie elementy dobrej lektury: spokojne ciche miasto, gdzie każdy z mieszkańców i nowoprzybyłych jest wielowymiarowy. Każdy ma swoje tajemnice i każdy w inny sposób próbuje je ukryć i jednocześnie odkryć tajemnice pozostałych imając się różnych sposobów, a czytelnik ma wrażenie, że jest częścią tego świata. Niepotrzebne przy tym jest budowanie przez samego autora obrazu, że poświęcił dużo czasu, żeby zbudować wiarygodną historię. Od tego jest encyklopedia albo historia morderstwa w odcinkach w regionalnej gazecie.
